Cando se ten unha necesisidade, na medida do posible, creo que hai satisfacela. Neste caso trátase dunha necesidade a través da palabra.Uns din que setembro é un mes triste, aburrido. Outros simplemente din que é un mes máis nas nosas vidas. É certo. Afortunadamente temos o pracer de poder vivilo, de contemplalo. Setembro está a piques de rematar. Está chegando ó seu fin, á súa morte momentánea. Pero en realidade, para seren 30 días un tanto particulares, deron para moitas cousas. Unha delas para reflexar nun papel en branco, algo que non soio facer. Plasmar algo que ó mellor nin se cumpre, nin chega ó seu inicio. Plasmar un momento da miña vida, unha meta, que quizais a timidez ou mesmo a ignorancia mo impidira fecer a través da realidade. Porque un momento forma parte do tempo. Un segundo, un só minuto ou mesmo unha hora, dan para moito. Polo tanto a través dunhas verbas naceu, "El momento forma parte del tiempo". Un tema escrito neste mes de setembro é ó que lle teño un importante aprecio. No que hai unha meta marcada, un soño. Pode que non se cumpra nun primeiro momento, incluso tampouco nun segundo. Pero a posibilidade de que se cumpra nun terceiro, quizais sexa maior. O pesimismo é un prezo moi caro que pode pasar factura. O optimismo é gratuito. Como un deserto azul.
A tempestade debe quedar atrais, no olvido. Un novo amencer será o que ilumine o camiño marcado, que me apee na estación correcta. Como un cometa que lle da luz ó meu interior.
